Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. At enim hic etiam dolore. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Sed residamus, inquit, si placet. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Et nemo nimium beatus est;
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Iam in altera philosophiae parte. Utram tandem linguam nescio? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quae cum dixisset, finem ille.
Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.
Non laboro, inquit, de nomine. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Audeo dicere, inquit.
Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tubulo putas dicere? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?
Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ut pulsi recurrant? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
